ძველი წერილები

მალე ალბათ დავიმარხები ქაღალდებში. წიგნები, საქაღალდეები, ფურცლები... სულ უფრო ცოტა ადგილი მრჩება ოთახში. დივანზეც კი ვეღარ ვიძინებ: იქაც ქაღალდები აწყვია და დღითიდღე ვკარგავ იმედს, რომ ოდესმე ამ ქაღალდების გროვის გადარჩევას შევძლებ.

როგორც მჩვევია, უმნიშვნელოთი ვიწყებ ხოლმე. აი, მაგალითად: ვაპირებ, წერილებსაც მივადგე. ვთქვათ ამოვალაგე წერილებიც, ჩანაწერებიც (მაინც ერთად ყრია). რა პრინციპით უნდა გადავარჩიო? გამომგზავნის? შინაარსის? განცდის? რის მიხედვით? უფრო რომ განცდის. შემოვილაგებ გარშემო და რომელ ფურცელსაც სისხლს შევამჩნევ, იმას გადავდებ.

ისევ ინო

ისევ...

აბა... ამის დრო მაქვს ეხლა? საქმე თავზე მაყრია, მე კიდე ვთამაშობ ამ ფოტოშოპში:(

ტყის სიმთვრალე

რამ დამალევინა–მეთქი ამდენი ვფიქრობდი. სახეც კი ვერ აღმედგინა გონებაში. როგორც კი ცოტა მოვიკრებდი ღონეს თვალდახუჭული, მაშინვე ეშლებოდა სახის ნაკვთები და უსასრულოდ წაებმეოდა ხოლმე დილით ტყეში ნანახი ნემსიწვერებიც, გამოხუნებულ ხავსზე დაბჯენილი ოქროსფერი სხივებიცა და შემოდგომიდან ჩარჩენილი გამხმარი შრაშუნა ფოთლები.
ამოყელყელავდებოდა ხოლმე მრუმე ოქროსფერი ქაოსიდან და ქრებოდა ისევ. წითურ თმაში რენუარის რომელიღაც ნახატსა ჰგავდა. თუ ვამსგავსებდი?

Вот и лето прошло...

Вот и лето прошло,
Словно и не бывало.
На пригреве тепло,
Только этого мало.

Все, что сбыться могло,
Мне, как лист пятипалый,
Прямо в руки легло,
Только этого мало.

Понапрасну ни зло,
Ни добро не пропало,
Все горело светло,
Только этого мало.

Жизнь брала под крыло,
Берегла и спасала,
Мне и вправду везло,
только этого мало.

Листьев не обожгло,
Веток не обломало...
День промыт, как стекло,
Только этого мало.