სულელური ფილმი იყო. სხვაზე და სხვისი გადაღებული. ერთი კია, ჩეზე დავფიქრდი. გული მწყდება, რომ ბავშვობის ჩე–დან აღარაფერი შემრჩა. მითიური კომანდანტე წითლად შეფერადებული პლაკატად იქცა – ცარცის ქაღალდად , რომელიც ცუდად აირეკლავს სინათლეს და სხვა არაფერი. ვინ მიყვებოდა? ჰო, ილია. ჩეს ძმა ჩემი სტუდენტიაო. ალბათ...
No comments:
Post a Comment