არჩილ მასწავლებელი ფრიად საინტერესო მოსაუბრე აღმოჩნდა. საბჭოთა დროს რომ იყვნენ "ნამდვილი" პედაგოგები – ბავშვებიც რომ უყვარდათ, საკუთარი საგანიც და მასწავლებელთა კონფერენციებშიც რომ იღებდნენ ხოლმე მონაწილეობას... 96–ში დავტოვე სკოლაო,– ასე გვითხრა. მოსწავლე შემეპასუხა და მივხვდი, რომ აღარ იყო ჩემი ადგილი იქო.
გარეთ იწვოდა ყველაფერი, ამიტომაც შიგნით ვიჯექით. ფიჭა მოგვართვა. ბოდიშობდა, მარტოხელა კაცი ვარ და ვერ გიმასპინძლდებით სათანადოდო. თაფლის სუნმა ფუტკრები შემოიტყუა. ვიჯექით სიგრილეში და არჩილის ისტორიებს ვუსმენდით ფუტკრების წყნარსა და მონოტონურ ზუზუნში.
რაღაცნაირად, ძალიან ლამაზი ბავშვები იყვნენ ორივე და. უფროსის ფოტო ვეღარ ვიპოვნე. ამას წავაწყდი და დამენანა წასაშლელად. ანა ერქვა მგონი. მოდიოდნენ ყოველდღე და თუ რამე ფრანგულენოვანი დავალება ჰქონდათ დანარჩენებს, ფანქარს და ფურცელს გამოგართმევდნენ და ხატავდნენ ხოლმე ჩუმად, მოთმინებით, სანამ სხვებიც მოიცლიდნენ მათთვის.
გამახსენდა რატომაც ჩავაცივდი ასე:) კიტრს ჭამდა ძალიან საინტერესოდ. ორივე მხრიდან მოაკვნიტა თავი და რბილობს ჩიჩქნიდა თითით. "მაგარი რაცაა, ის არ მიყვარსო", ასე მითხრა.
ბებოებს ვერ გამოვტოვებდი ვერასდიდებით. ვერ კი არა, არ.
და არც წულუკიძეების უბანში სარეცხის თოკზე გაფენილ ტყლაპებს... და ასე რომ მივყვე...
No comments:
Post a Comment